วันที่ 7 พฤษภาคม 2566 ผู้สื่อข่าวได้รับการร้องเรียน จากนายสมนึก จ๋ากลาง อายุ 48 ปี ผู้ใหญ่บ้าน ม.16 บ้านซับหินแก้ว ต.จันทึก อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา หลังจากชาวบ้านจำนวน 86 ครัวเรือน 300 ชีวิต ไม่มีไฟฟ้าใช้นานกว่า 70 ปี ตั้งแต่บรรพบุรุษ ขาดหน่วยงานเข้ามาช่วยเหลือ ชาวบ้านแต่ละหลังจะต้องทนทุกข์ทรมาน ใช้ตะเกียงหรือจุดเทียน เพื่อเพิ่มความสว่างในชีวิตประจำวันเป็นอย่างนี้มานาน เด็กนักเรียน ก็ต้องอ่านหนังสือใต้แสงเทียน ส่วนคนเฒ่าคนแก่เวลาจะเข้าห้องน้ำก็ต้องถือเทียนไข 1 เล่ม เพื่อนำทาง และต้องเสี่ยงกับสัตว์มีพิษที่มองไม่เห็น บางบ้านพอมีเงินก็ลงทุนติดโซล่าเซลล์ ราคา 30,000-60,000 บาท แต่ก็ไม่สามารถที่จะใช้ภายในชีวิตประจำวันได้สะดวกเหมือนไฟฟ้าทั่วไป เพราะโซล่าเซลล์ 1 แผงรวมไปถึงแบตเตอรี่จำนวน 2 ก้อน จะสามารถใช้เปิดพัดลมเครื่องเล็กได้จำนวน 2 เครื่อง และทีวีเครื่องเล็กอีก 1 เครื่อง แต่ก็ใช้อย่างจำกัดชั่วโมง ส่วนหากจะหุงข้าวจะต้องหุงทิ้งไว้ตั้งแต่เที่ยงวัน

เพราะไฟจะไม่เพียงพออาจทำให้ข้าวไม่สุขได้ จึงทำให้ชาวบ้านต้องหันไปหุงข้าวด้วยเตาถ่านแทน อย่างเวทนา และอีกปัจจัยที่ขาดไม่ได้ก็คือการใช้ไฟฟ้าปั่นน้ำแจกจ่ายให้กับชาวบ้านหากวันใดแผงโซล่าเซลล์ในหมู่บ้านเสียก็จะทำให้ไม่มีไฟที่จะปั่นน้ำจะจ่ายให้กับชาวบ้าน  นอกจากนี้ยังพบว่าวัดภายในหมู่บ้าน ก็ต้องมีการจ้างเครื่องปั่นไฟ มาใช้กิจกรรมภายในวัดหากเวลามีงานโดยเฉพาะงานศพ งานบวชหรืองานตามวันสำคัญต่างๆทางพระพุทธศาสนา เหตุผลสำคัญที่ไม่สามารถที่จะนำไฟฟ้าเข้ามาในพื้นที่ของชาวบ้านได้เกิดจาก พื้นที่ดังกล่าวอยู่ในเขตของ 2 หน่วยงาน คือ กรมการสัตว์ทหารบก และกรมพลาธิการทหารบก จึงไม่สามารถที่จะนำเข้าไฟฟ้ามาได้ ถึงแม้ว่าการไฟฟ้าภูมิภาคสามารถจะนำเข้ามาได้ก็ตาม แต่ก็ต้องขออนุญาตเพื่อให้ถูกระเบียบ